Historia pałacu puławskiego
Rezydencja wznosząca się nad rwącym niegdyś nurtem odnogi Wisły wznosi się na tutejszej skarpie już od końca XVII wieku. Takie malownicze umiejscowienie miało też bardzo istotne, praktyczne walory obronne. Wybrali je pierwsi szlachetnie urodzeni mieszkańcy Puław, księstwo Lubomirscy. Jako że magnacka siedziba nie mogła obyć się bez okazałego pałacu, postanowili wystawić tu piękną rezydencję. Głównym architektem budowli został Tylman z Gameren, twórca między innymi pałacu w Nieborowie. Wznoszenie pałacu trwało siedem lat, zaś efektem prac był budynek utrzymany w stylu tradycyjnego, włoskiego budownictwa willowego. Za budulec posłużyły ogromne złoża wapienne, w które bogata jest po dziś dzień tutejsza okolica. Pałac nie przetrwał zbyt długo w swojej pierwotnej postaci – podczas potopu szwedzkiego uległ poważnym zniszczeniom. Trudu odbudowy podjęli się kolejni właściciele, księstwo Sieniawscy. Kolejne prace budowlane były konieczne jeszcze później, po upadku insurekcji kościuszkowskiej. Wówczas gospodarzami pałacu byli już księstwo Czartoryscy. Trudna historia Polski nie dała pałacowi wytchnienia i nie pozostawiła go w rękach troskliwych gospodarzy – po upadku powstania listopadowego pałac, jako własność carskiej Rosji, mieścił pensję dla dziewcząt. Od połowy XX wieku jest siedzibą Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa.
